Bende Alıştım..!

Ey aşk sen insana neler yapar neler yaptırırsın. Âşık mısın demeyin hayır değilim ama oldum. Önce âşık oldum sonra sevdim sonra alıştım. Rutin aşk sendromlarını yaşadım kısacası. Bir insana ne kadar alışırsan alış adı sadece alışkanlık değil onu sevmek oluyor. Ama birisine alışmak sonrasında olumsuz sorunlar ve sonuçlar yaşamak gerçekten kötü oluyor. Kimimiz bir ilişkiye başlarken öylesine başlarız hiç bir şey hissetmeyiz. Sonrasında bir bakarız ki aşık olmuşuz. Aklımız başımızdan gider, her gün bayram olur. En olumsuz olaylarda bile bir pozitiflik buluruz. Annemizi babamızı arkadaşlarımızı daha da çok severiz. Aşk eşittir mutluluk olur. Mutluluk eşittir pozitiflik yani.
Aşık olduğumuz, uğrunda belki de bir çok şeyi göze alabildiğimiz kişiyle, bir süre sonra bugüne kadar hiç kimsenin açıklayamadığı bir şekilde aşkınızı yitiriyor. Aşk ile başlayan ilişkiniz sevgiye dönüşüyor.Onu gerçekten çok sevebiliyor yine uğrunda bir çok şeyi yapabiliyorsunuz. Fakat bir zaman sonra her olumsuzluğa önce tripler atıyorsunuz bağırıp çağırıyoruz ve sonunda” aman bee bıktım artık” diyerek kabulleniyoruz. Zaten sonrasında siz istesenizde istemeseniz de bütün olumsuzluklar artık yakanızdadır. İşte bu bıkkınlıkların sonunda, sevginiz içinizde kök salıyor ve bağımlılık alışkanlık yapıyor. Onsuz bir dünyanın yaşanılmayacağını çekilmeyeceğini gün içerisinde başkasının bizi aramayacağını geceleri uyurken sesini duyamayacağınızı, artık kimseyi sevemeyeceğinizi düşünür ve harap bitap olursunuz. İşin aslı şudur ona sadece alışmışsındır. Birgün bir bakarsın zamanında hiç hoşlanmadığın şeyleri “keşke olsa da yapsa” diyerek mırıldanıyorsundur.

“Ah hayatım bitti ben onsuz nasıl yaşarım”
“Bundan sonra kimseyi sevemem”
“Kalbimin kapılarını kapattım”
“Erkeklerden nefret ediyorum”

Diye başlayan her cümlede hayat size son’muş gibi gelse de öyle değildir. Hayat devam edecektir. Yine aynı havayı soluyacaksınızdır. Sonra bir başkası gelecektir hayatınıza bu sefer belki âşık olmayacaksınız ama onuda sevip ona da alışabileceksinizdir.

Aşkta hayatta alışkanlıklarınızdan ibaret olduğunun belki farkına varmıyorsunuz ama maalesef ki gerçek budur. İnsanlara alışıyoruz ve onlarsız yaşayamayacağız gibi geliyor. Eski aşkımdan ayrılırken bende aynen bu sözleri söylemiştim. Tamam, belki sarsıldım belki ağladım ama bakın buralara yazı yazabilecek kadar iyiyim. Ya da düşünsenize anneniz babanız aileniz bekâr bir hayat sürerken onlardan da ayrılamayacakmışsınız gibi gelir. Yine bir gün bir bakarsınız ki evlenmişsiniz ve eşinize alışmışsınızdır. Alışkanlıklarımız bizlerin elinde mi yoksa tamamen içgüdüsel ve istem dışı bir şey midir onu bilemiyorum ama sonuç olarak hepimiz her şeye rağmen hayattayız.

Ve ben diyorum ki;

“Nefes alışlarınız bile sizin elinizde değilken hayatın ve yaşamanın tadını çıkarın.”